When ever I come to names such as “Liosa”, “Borges”, “Cortazar”, “Fuentes”... I wish I knew Spanish language, as I’m sure works by these authors would have a different aroma and melody in their own tongues. Liosa is, for me, one of the greatest story tellers, whose works give me deliciousness in Persian as well, (if it’s translated by Abdollah Kowsari, for example). Mario Bargas Liosa uses a highly sophisticated techniques with a very delicate language in multiple viewpoint, as if I’m listening to “Sare”, my childhood story tellers whom supposed to drown me in sleep, but was keeping me awake instead. Liosa takes you to a place, and while you get used to the situation, become a bit relax, he leaves you for another situation, another character in another place, force you to follow him as a sleepwalker, burning of curiosity, apprehension and restlessness, while he continue to make new situations with new chracters out of nothing, absolutely relax with a smile on his lips. He doesn’t explain the characters, but procreates them and leave them on your lap, and disappears… بسیاری از آثار ماریو بارگاس یوسا به فارسی برگردانده شده. آنها که من دیده ام؛ "زندگی واقعی آلخاندرو مایتا" / حسن مرتضوی (ترجمه ی بدی نیست)، "سال های سگی" / احمد گلشیری (ترجمه ی خوبی ست)، "عصر قهرمان" / هوشنگ اسدی (ترجمه ی خوبی ست)، "مردی که حرف می زند" / قاسم صنعوی، "موج آفرینی"/ مهدی غبرائی (ترجمه ی روانی ست)، "جنگ آخر زمان"/ عبدالله کوثری(ترجمه بسیار خوبی ست)، "گفتگو در کاتدرال"/ عبدالله کوثری (ترجمه ی شاهکاری ست) و... برخی از این آثار را ابتدا به فارسی خوانده ام، و دیگر آثار را برای بازخوانی به ترجمه ی آنها به فارسی رجوع کرده ام. تجربه نشان داده که حال و هوای ترجمه ی فارسی، بهررو با ترجمه به زبان های انگلیسی، فرانسه و دانمارکی متفاوت است. در خواندن آثار بارگاس یوسا، بورخس، سروانتس، فوئنتس، کورتازار... حسرت ندانستن زبان اسپانیولی در من بیدار می شود چرا که به خوبی حس می کنم این آثار به زبان اصلی موسیقی متفاوتی دارند. با این وجود، روایت های ماریو بارگاس یوسا بهر زبانی لذت بخش است. روایت های یوسا بوی "قصه گویی" می دهد. او عادت دارد از جایی به جای دیگر برود و همین که به صحنه ای عادت می کنی، یوسا به محل و شخصیتی دیگر می گریزد، در صندلی هنوز جا نیفتاده ای که تو را از جا بلند می کند و به صحنه ی دیگر می کشاند، روی صندلی سرد تازه ای بنشینی تا ادامه ی روایت یوسا دوباره گرمت کند. یوسا قصه گویی ست حرفه ای که گاه از هیچ، همه چیز می سازد. با یوسا بسیار جاهای ندیده را دیده ام؛ برزیل را، پرو را و... بسیار جاها که دیده ام؛ وین، رم، آمستردام را را به گونه ای دیگر تماشا کرده ام... در کوچه ها و خیابان ها و رستوران ها و قهوه خانه های بسیاری نشسته ام، گاه آنقدر نزدیک و آشنا که انگاری در همان خانه ای که یوسا وصف کرده. روایت یوسا زنده می شود و در جان می نشیند. وقتی رمانی از یوسا را شروع می کنی باید وقایع و شخصیت ها را در اولین صفحه ها به خاطر بسپاری و از نام و مشخصات هیچ کدامشان نگذری. شخصیت ها و موقعیت ها در همان فصل اول و دوم مثل رگباری فرو می ریزند، و در فصول بعدی آنها را عین پازلی کنار هم می نشاند و تابلوی بی نظیرش را می سازد. زبان شخصیت ها از یکی به دیگری، همراه با روحیه و کار و بار و زندگی شان، تغییر می کند. یوسا دستت را می گیرد و تو را با خود وارد قصه می کند، همین که درگیر فضا و آدم ها شدی، غیبش می زند، تنهایت می گذارد تا انتهای روایت همپای شخصیت ها به سفر ادامه دهی. از یک موقعیت به دیگری، به دفتری، رستورانی، خانه ای و بستری، با آدم هایی که در نهایت خشم و خشونت، به کودکانی معصوم می مانند. گاه نشسته ام و مدت ها به عکس یوسا نگاه کرده ام؛ این معصومیت لبخند یوساست که همه ی قصه هایش را پر کرده؟
Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του Νομπελίστα Μάριο Βάργκας Γιόσα που διαβάζω, το επέλεξα γιατί ήθελα κάτι μικρό και ευκολοδιάβαστο και μου φάνηκε σαν μια καλή ευκαιρία να διαβάσω μετά από καιρό συγγραφέα που πήρε Νόμπελ. Μιας και βασικά πρόκειται για ένα ελαφρύ αστυνομικό, δεν ξέρω κατά πόσο το ύφος της γραφής είναι χαρακτηριστικό του Γιόσα, πάντως πέρασα πάρα πολύ καλά και ευχάριστα.Ας πω και λίγα λόγια για την ιστορία: Βρισκόμαστε σε μια επαρχία του Περού, στα μέσα της δεκαετίας του '50. Κοντά σε μια αεροπορική βάση, βρέθηκε το πτώμα του νεαρού σμηνίτη Παλομίνο Μολέρο. Κατά τα φαινόμενα, ο άτυχος νεαρός βασανίστηκε άγρια πριν τελικά δολοφονηθεί. Ο υπομοίραρχος Σίλβα και ο χωροφύλακας Λιτούμα, με τα φτωχά μέσα που διαθέτουν, θα προσπαθήσουν να ξεδιαλύνουν την υπόθεση, που φαίνεται ότι σχετίζεται άμεσα με την αεροπορική βάση και τους συναδέλφους του νεκρού.Κακά τα ψέματα, σαν αστυνομικό μυστήριο δεν λέει και πολλά πράγματα, ειδικά αν έχει διαβάσει κανείς ένα κάρο αστυνομικά μυθιστορήματα, σαν την αφεντιά μου. Φυσικά η εξέλιξη της πλοκής έχει το ενδιαφέρον της και ο τρόπος επίλυσης της υπόθεσης από πλευράς Σίλβα και Λιτούμα έχει την φάση του, όμως μην περιμένετε πολλά πράγματα. Αυτό που κάνει ξεχωριστό το βιβλίο είναι η απολαυστική γραφή του Γιόσα, που είναι ευχάριστη και απίστευτα ευκολοδιάβαστη, με χιούμορ και αρκετά μπινελίκια εδώ κι εκεί, οι περιγραφές των τοπίων και της εποχής, καθώς και οι δυο κεντρικοί χαρακτήρες, που μου φάνηκαν ιδιαίτερα συμπαθητικοί.Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα ευχάριστο ελαφρύ μυθιστόρημα, που αξίζει να διαβαστεί περισσότερο για την ωραία γραφή, το χιούμορ και τις περιγραφές της επαρχίας, της εποχής και των κοινωνικών συνθηκών, παρά για την αστυνομική πλοκή, που πάντως δεν είναι άσχημη. Απλώς είναι κρίμα να κριθεί αυστηρά σαν αστυνομικό μυθιστόρημα, μιας και μου φάνηκε περισσότερο σαν μια ιλαροτραγική κοινωνική ιστορία, με λίγο μυστήριο. Έχω και άλλα βιβλία του Γιόσα και σίγουρα στο μέλλον θα εμβαθύνω περισσότερο στο έργο του.
Do You like book Who Killed Palomino Molero? (1998)?
من قتل بالومينو موليرو ؟يكفي العنوان ليجعلك تتصور أنك بصدد رواية بوليسية ربما على غرار روايات شيرلوك هولمز , أجاثا كريستيلكن الرواية كانت سطحية جداً لا غموضلا حبكةلا أحداثولا يوجد أكثر من مشتبه به , ولا خيوط تتبعهافالقاتل والحادثة تستمع لها من خلال استجواب الملازم العبقري الذي يجعل كُل من يتحدث معه يعترف بكُل ما لديه وكأنه منوم مغناطيسياًولعل ما رفع تقييمي لهذه الرواية إلى 3 نجوم عدة أسباب1_هو النهاية المُبهمة والغريبة , فبعد أن عشت معه طوال الرواية على يقين أن هذا هو القاتليذبذب يقينك في آخر 10 صفحات ويعرض أمامك الكثير والكثير من النهايات من خلال محادثة الأشخاص داخل المطعمويترك النهاية مفتوحةلتختار أنتأو لتحتار 2_غير أنه ناقش قضية من أهم القضايا وأصعبهاالعنصريةوالنظرة الدونيّة التي ينظر بها البيض للمختلطينكيف أن الاختلاف في الأجناس والعنصرية تقف حائلاً ليس في مشاكل الحب فقط بل تصبح حاجز يصعب على المرء تجاوزه والاستمرار في حياته دون عقبات3_ أسلوب الكاتب سلس ولذيذ , ساخر وحيوييجعلك تلتهم الرواية دفعة واحدةفرغم غياب الحبكة التي هي أهم عامل لجذب القارئ لإنهاء والتهام الروايةجعلني أسلوب كتابته البسيط اقرأها في جلستين فقطوبرغم كثرة استعمال الكاتب للبذاءات الإباحية التي تصيب بالنفورأكملتهاهذه ثاني قراءة لي في الأدب الأسباني بعد ( ابنة الحظ لايزابيل الليندي ) لكنها أول قراءاتي ليوساأنتظر الأفضل في رواية حفلة التيس :))
—Amira Mahmoud
"The boy had been both hung and impaled on the old carob tree. His position was so absurd that he looked more like a scarecrow or a broken marionette than a corpse. Before or after they killed him, they slashed him to ribbons: his nose and mouth were split open; his face was a crazy map of dried blood, bruises, cuts, and cigarette burns." So begins Mario Vargas Llosa's short, riveting detective novel set in a small town in 1950s Peru. After reading for the third time, I asked myself: what makes `Who Killed Palomino Molero?' so gripping, so totally absorbing? On reflection, I think there are several good reasons:The way the story is told: we follow the path of two policeman from the local force, Lieutenant Silva and his young assistant, Lituma, as they make their rounds on foot, usually under a blazing hot sun, to solve the case. The 3rd person narrator frequently dips into the mind of Lituma, making for most effective storytelling - it is as if the emotions and actions of all the characters are intensified by Lituma's feelings and musings.The arch of the story: the guts of the novel, the plot, follows what Aristotle outlines in his Poetics. Each successive scene develops and reveals the details of motive and character as the lieutenant and Lituma converse with one key player in the murder's drama in each chapter. We encounter unexpected twists along the way, but, ultimately, there is a sense of inevitability in how events unfold and ultimately conclude.The subplot: nothing like a little lust to add some spice to a murder mystery. Lieutenant Silva yearns for chubby Doña Adriana, owner of the local rundown, hole-in-the-wall restaurant. As the mystery is resolved in the last chapter, so also is Lieutenant Silva's relationship with his chubby object of sexual hunger. Aristotle would be pleased.So, all in all, a novel well worth the read and at 150 pages of large print, a novel that can be read in a day. And if you are unacquainted with Mario Vargas Llosa, winner of the 2010 Nobel Prize in Literature, finishing this short work might motivate you to tackle one of his longer novels.
—Glenn Russell
Mario Vargas Llosa just won the 2010 Nobel Prize in Literature. I had not read any of his novels, but also had never even heard of him!...so I decided to start with something a bit unknown and older for my first taste. It won't be my last...Who Killed Palomino Molero proved to whet my appetite!Just when crime appears to be solved, ambiguities blur lines and evil creeps into corners.Vividly rendered in obscure incongruities, the main characters are all too real. Enigmas of reality emerge where evil and passion fuse and the power makes victims of innocent and guilty alike!. The investigating Lieutenant Silva tells his fellow detective, Lituma: The truths that seem most truthful, if you look at them from all sides, if you look at them close up, turn out either to be half truths or lies.The detective plot uncovers the true law of evil and justice. The quest to solve the crime, doesn't suspect the truest nature of this evil. Power so deranged and onerous that the journey is full of surprise twists.(though not without it's share of humor in parts) Who Killed Palomino Molero is a journey into small town justice in Peru in the 50's as seen through the eyes of a caring and sympathetic seeker of justice.
—Savvy
