About book The Life And Death Of Yukio Mishima (2000)
De eerste keer dat ik hoorde over Japanse schrijver Mishima (1925-1970), was toen Mishima (1985) van Paul Schrader (o.m. ook scenarist van Taxi Driver) ergens in de eerste helft van de jaren negentig op VTM getoond werd. Meteen was ik in de ban van een van de meest markante literaire figuren van de vorige eeuw. Mishima’s leven en werk is larger-than-life en intrigerend om talloze redenen. Hij wordt tot de grootste Japanse auteurs van de 20e eeuw gerekend (naast Junichiro Tanizaki, Yasunari Kawabata en Kenzaburo Oë), maar zelfs als zijn oeuvre inferieur was geweest, dan nog zou hij nog een immense cultaanhang gehad hebben. Het duurde tot de komst van de op Westerse popcultuur gerichte Haruki Murakami, op veel gebeiden Mishima’s literaire en filosofische antipode, dat een Japanse auteur nog eens zo’n culturele impact zou hebben.Mishima’s eigenheid kan waarschijnlijk best voorgesteld worden als een combinatie van schijnbare onverenigbaarheden. Hij werd door zijn grootmoeder opgevoed in een overbeschermd milieu, en mocht niet omgaan met andere jongens. In zijn eerste sleutelwerk Bekentenissen van een gemaskerde (geschreven toen hij amper de twintig gepasseerd was) komen veel van zijn klassieke thema’s al aan bod. Eigenlijk ontbrak enkel nog het politieke/reactionaire element, dat later aan zijn imago toegevoegd zou worden. Hij was als kind al geobsedeerd door de dood, geweld, lijfelijkheid en martelaarschap, wat zich vaak uitte via homo-erotische beelden en een obsessie met bepaalde soorten literatuur (bvb. hoofse middeleeuwse literatuur uit deze contreien). Zijn werkethiek was niet te stuiten, de productie immens en in de jaren vijftig ging zijn populariteit er enkel maar op vooruit. Mishima werd een held in binnen- en buitenland, reisde de wereld rond (leerde ook een aardig mondje Engels spreken) en werd een icoon als roman- en toneelschrijver.Aan het einde van de jaren vijftig zou hij ook aan zijn rigoureuze bodybuildingprogramma beginnen. Mishima was ervan overtuigd dat een gezonde geest enkel gehuisvest kon worden in een gezond lichaam (hij beschuldigde de intellectuelen van zijn tijd dan ook vaak van luiheid), en de ijdeltuit deed er dan ook alles aan om er goed uit te zien. Hij deed aan vechtsport (kendo) en trainde met gewichten op zo veel mogelijk momenten die hij niet aan de schrijftafel doorbracht. Mishima was geobsedeerd door zichzelf en het beeld dat anderen van hem hadden. Hij hing graag het society figuur uit, was getrouwd en vader van twee kinderen, maar toch bevestigt Scott Stokes (en met hem heel wat anderen) dat Mishima nooit in staat was om echte relaties met anderen te onderhouden. Discussies en sociale omgang waren slechts hersenoefeningen en zijn eigen glorie was het hoogste goed. De hele jaren zestig wachtte hij op de Nobelprijs, tevergeefs (Kawabata mocht de prijs in 1968 in ontvangst nemen). De ijdelheid nam karikaturale proporties aan: zo liet Mishima zich zelfs als een Sint Sebastiaan fotograferen, halfnaakt in een boom, doorzeefd met pijlen.Het was ook in de jaren zestig dat hij zich politiek meer en meer ging profileren als een conservatief. De macht van de Keizer was aan het einde van de tweede wereldoorlog een farce gebleken, een symbolische façade, en het was net het goddelijke van de keizer dat hij in ere wilde herstellen. Enkel op die manier kon Japan vermijden om een slaafse onderdaan van de slappe Westerse cultuur te worden. Zijn obsessie met leiderschap, loyaliteit en traditie werd in sterke mate beïnvloed de beruchte samoeraicode Bushido. Deze fanatieke voorkeur voor de gedragscode en oud-Japanse waarden maakten van hem een berucht en soms geridiculiseerd figuur, maar ook een die stilaan gehaat en geminacht werd door een jongere generatie progressieven die, onder invloed van het westerse denken, steeds verder wegdreven van conservatieve denkmodellen. Ook voor de jonge Haruki Murakami was Mishima een reactionaire figuur om beschaamd voor te zijn.Het einde van Mishima’s leven kende een groteske wending toen hij een privé-legertje van gewillige volgelingen oprichtte en hun opleiding zelf bekostigde. Met deze trouwe aanhangers zou hij een fanatieke daad stellen. Op 25 november 1970 drongen ze ’s morgens een nabijgelegen legerkamp binnen en overmanden en bedreigden ze de commandant met de bedoeling om voor een omwenteling te zorgen. Mishima liet de manschappen samenroepen voor het balkon van het centrale kantoor, bracht zijn speech met eisen voor enkele honderden soldaten, maar zij wilden niet weten van een coup en maakten hem belachelijk. Daarop koos Mishima voor de enige uitweg: hij ging naar binnen, pleegde seppuku en liet zich onthoofden door een van zijn aanhangers. Wat eraan voorafgegaan was, was niet minder dan een totale vernedering, maar Scott Stokes benadrukt dat alles erop wees dat Mishima meer dan voorbereid was om zelfmoord te plegen. Misschien was de hele coup voor hem persoonlijk zelfs opgezet spel om eervol een einde aan z’n leven te kunnen maken.Het is met deze ophefmakende gebeurtenis, tot in detail beschreven als een filmscript, dat Scott Stokes zijn biografie aanvangt. Daarna bespreekt hij chronologisch het leven van de schrijver en bespreekt hij enkele sleutelwerken (vooral Bekentenissen van een gemaskerde, Het gouden paviljoen en De zee van de vruchtbaarheid) en thema’s uit zijn literaire carrière, om tenslotte weer te eindigen bij het politieke engagement. Ondanks de beperkte omvang van het boek, gebeurt dit met diepgang en veel aandacht voor centrale gedachten, maar toch blijf je ergens het gevoel hebben dat de figuur van Mishima zich niet zomaar laat vatten, steeds opnieuw ontglipt. Of het nu is omdat hij steeds een masker droeg of omdat Scott Stokes, die Mishima persoonlijk kende, een eenzijdig beeld had, is niet duidelijk, maar na het lezen van het boek blijft Mishima een even verwarrend figuur als ervoor. Maar dat bevestigt misschien nog eens het unieke van zijn leven en werk. (***1/2)
He is a little bit annoying about knowing Mishima. Lots of "I was the only foreigner invited to x", "I was the only journalist who met him at y" and he includes a photograph of himself with Mishima. But I forgive him because his account of the Shield Society’s training manoeuvres is very interesting, and he includes some more information on Morita Masakatsu. He spends more time on the theory that Mishima saw Morita as Omi (from "Confessions of a Mask"), they had a sexual relationship, and the end was just a very elaborate love suicide.
Do You like book The Life And Death Of Yukio Mishima (2000)?
Henry Scott Stokes’ The Life and Death of Yukio Mishima is one of the few biographies in English of the Japanese novelist, whose 1970 death by seppuku after a failed coup d'etat is just as much a part of his legacy as his works.Scott Stokes understands how Mishima's death overshadows all else, and he begins the work with a very detailed description of Mishima's failed coup and suicide, before going back to his birth and beginning his life stories. His book is based on few interviews; Scott Stokes feels that everything is already out there in written form and can be compacted for English readers. The description of Mishima's unsuccessful coup, for example, is based on records of the trial of the survivors.Scott Stokes knew Mishima himself in the late 1960's, and was a keen observer of his political activity. He was even the only journalist to view training exercises of Mishima's private army. Because of this first-hand perspective, the latter portion of Mishima's life is told in great detail. Much less, satisfying, however, is his coverage of Mishima's earlier years, in which a large amount of detail is "reconstructed" from Mishima's semi-autobiographical work CONFESSIONS OF A MASK, a dubious approach. For a better view of Mishima's life prior to 1964, I'd recommend John Nathan's Mishima: A Biography, written by one of his translators who knew him early on, and to which Mishima's family contributed through personal interviews.There is a wealth of information about Mishima's books, especially about his masterpiece "The Sea of Fertility" for which detailed summaries are given. I found this had a downside in that it spoiled the surprise ending of THE DECAY OF THE ANGEL for me, and I'd recommend reading that entire cycle, as well as other works which interest you, before coming to this biography.While Scott Stokes autobiography has not been changed since the first edition in 1974, he has contributed an epilogue to the Cooper Square Press reprint which I feel is actually the strongest part of the book. Certainly necessary reading for Mishima fans. It shows how the perspective on Mishima's work has changed in the last quarter-century, and how many still consider him a fine writer, but fewer and fewer would actually consider him a genius. He also explains how the Japanese now perceive him, complaining that it is sad that Japan's post-literary culture of movies and manga has resulted in Mishima and his mentor Kawabata being nearly forgotten.A curious matter about the life and death of Yukio Mishima is that the more one learns, the more questions one has. And nothing entirely suffices to explain the way he chose to end his life. Still, Scott Stokes does give some helpful clues. I'd recommend The Life and Death of Yukio Mishima to fans of the writer's work, as well as those who just marvel at the novelist's bizarre death. Pick up Nathan's biography at the same time, though.
—Christopher
Is there any writer more 'out' there than Yukio Mishima? It is not just his spectacular and very public suicide - which by the way he wrote in detail about as well as doing a film version of his death, before hand of course - but also his public identity as a writer. Probably one of my favorite writers and as a teenager I couldn't get enough of him. A role model of sorts! This is a very good biography by a friend of his, and also there is another bio in English by another friend as well..... Hmmmm. Nevertheless I think it maybe impossible to really capture Mishima in one biography due that he had a series of 'public' roles that he kept up. One gathers he compartmentize his life.The husband with the kids, the gay man with an active sexual life, the devoted writer who without fail starts work everynight in his studio at midnight, the right-wing lunatic with his all young men private army, and so on and so on. Mishima without a doubt is one of the great figures in 20th Century literature.
—Tosh
