Η Joyce Carol Oates, είναι μία από τις πιο διακεκριμένες Αμερικανίδες συγγραφείς, έχοντας αποσπάσει πληθώρα βραβείων στην διάρκεια της συγγραφικής της καριέρας. Ένα από τα βιβλία της, είναι και "Ο Βιασμός", ο οποίος επανακυκλοφόρησε σε νέα, συλλεκτική, οικονομική έκδοση, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Και πραγματικά, πρόκειται για ένα βιβλίο που ο καθένας από εμάς θα έπρεπε να διαβάσει και να το έχει στη βιβλιοθήκη του, για να του θυμίζει την ασχήμια του κόσμου μας, αλλά και την αθλιότητα ενός κοινωνικού και δικαστικού συστήματος, που πολλές φορές, δεν είναι αρκετά ικανό για να λάβει τα μέτρα που πρέπει, πολύ περισσότερο δε, να τιμωρήσει αυτούς που πρέπει, όχι για παραδειγματισμό, αλλά επειδή αυτό είναι ηθικά το σωστό.Η Τίνα, είναι μια νέα γυναίκα η οποία πέφτει θύμα ομαδικού βιασμού, το βράδυ της 4ης Ιουλίου, αφημένη από τους δράστες σε ένα βρωμερό λεβητοστάσιο, να ξεψυχήσει. Μάρτυρας του περιστατικού, η δωδεκάχρονη κόρη της η οποία, μπορεί να μην βιάστηκε, αλλά κακοποιήθηκε βάναυσα από την ομάδα των σαδιστών νεαρών. Όταν η υπόθεση φτάνει στα δικαστήρια, η Τίνα και η κόρη της, θα καταλάβουν πόσο βρώμικο και σάπιο είναι το δικαστικό σύστημα, μα πάνω απ' όλα, πόσο βρώμικη και σάπια είναι η ίδια η κοινωνία που ζούνε, η οποία και μοιάζει διχασμένη μπροστά στην κατάσταση. Και εκεί που οι ίδιες εγκαταλείπουν κάθε ελπίδα, μέρα με τη μέρα, ένας άντρας θα σταθεί σιωπηλός σύμμαχος στο πλευρό τους, γνωρίζοντας πολύ καλά πως η δικαιοσύνη, δεν αποδίδεται πάντα με τον τρόπο που θα έπρεπε.Αν και μικρό σε έκταση, το βιβλίο της Oates, καταφέρνει να συνταράξει τον αναγνώστη, σε πολλαπλά επίπεδα. Χωρίς να χρησιμοποιεί ακραία περιγραφικές εικόνες, αφού είναι ξεκάθαρο πως πρόθεσή της δεν είναι να σοκάρει, αλλά να προβληματίσει, καταφέρνει να μας μεταφέρει την χυδαία και αποτρόπαια εικόνα ενός ειδεχθούς εγκλήματος με γλώσσα απλή και ρέουσα που όμως, τσακίζει κόκαλα και συνειδήσεις. Σκοπός της, είναι να αναδείξει την τραγικότητα ενός γεγονός όπως είναι ο βιασμός, αλλά και τις συνέπειες που έχει για τα θύματα, όχι μόνο σωματικά, συναισθηματικά και ψυχικά, αλλά σε συνδυασμό με την απόρροια της συμπεριφοράς της ίδιας της κοινωνίας απέναντί τους. Ακόμα και ο τρόπος αφήγησης που επιλέγει η συγγραφέας, δεν είναι τυχαία. Είναι μέσα από τα μάτια της κόρης της Τίνας, αλλά σαν να μην είναι κι εκείνη θύμα. Σαν να είναι παρατηρητής σε ένα χαμένο παιχνίδι που οι συνέπειές του, δεν έχουν επίδραση πάνω τους. Και όμως, έχουν!Μια τραγική ιστορία, ένα κατηγορώ απέναντι στο δικαστικό και κοινωνικό σύστημα της σύγχρονης κοινωνίας που όσο κι αν εξελίσσεται, παραμένει στάσιμη, ένας άκαρπος, θεωρητικά, αγώνας που με τον δικό του τρόπο οδηγεί στη λύτρωση... Μπορούμε να πούμε πως "Ο Βιασμός", είναι ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω. Είναι ένα βιβλίο που προσπαθεί να αφυπνίσει συνειδήσεις και που μας προτρέπει να ψάξουμε βαθιά μέσα μας για το τι σημαίνει στην πραγματικότητα δικαιοσύνη. Μας προκαλεί να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη, να μπούμε στην θέση των θυμάτων, τους θύματος, των παρατηρητών των εξελίξεων, των ανθρώπων εκείνων που καλούνται να πάρουν αποφάσεις. Και ναι, τα καταφέρνει, με τρόπο απλό και άμεσο, με έναν τρόπο που σε σημαδεύει και που μετά το πέρας της ανάγνωσης, αιχμαλωτίζει το μυαλό σου, μην επιτρέποντάς σου να κάνεις άλλες σκέψεις. Ένα βιβλίο που αν μη τι άλλο, αξίζει και πρέπει να έχετε στη βιβλιοθήκη σας.
*TRIGGER WARNING*I didnt expect to read this story. I had never heard of it or the author. I was having a long, sweaty day and popped into the library to kill some time before catching the bus home. In fact, I almost walked right past it. But a word jumped out at me from a black and white cover:rape. My feminist bells are ringing. Is that a cover of black and white hearts? Is that a story titled Rape:a love story? So it only takes me a second to double take and backtrack. I pick up this small book with rape on the cover and begin to read. And I'm hooked. I miss 2 more buses just to sit there and finish this story. It's brutal and I tear up. As a feminist ive read hundreds of articles on rape culture, on survivors being arrested and forced to testify, of teenage girls being accused of being too mature and seductive. Ive read the articles about the failures of universities in addressing rape on campus, of the statistics of sexual assault in the military, of women being gang raped and end up comatose in hospital, eventually slipping away. Ive seen the pie - charts, the lines of statistics. 1 in 5 women. I know about the injustice of the courts. Despite all this, this small, obscure story hits right fucking home. The brutality. The inhumanity. The injustice. The alienation. I am right there with Teena and Beth as Teena is brutalized and left to die.I can see the 12 year old in my mind with a dislocated arm and hearing the screams of her mother. They talk about how she deserved it. They talk about her clothes. How she was asking for it. Shes in court and her attackers are right there, while there is only one other woman in this court. And they accuse her of being a hooker, of the rape being consensual. They attempt to sully her name, her sexual history. The injustice and horror of it is like a bitter taste in my mouth, and a sickening in my stomach. Teena is shattered and betrayed by a system designed to protect her and bring her justice, and she is re traumatized. The girl watches on as her mother falls apart.The final justices that the rapists meet is like sick wish fulfillment for the reader; revenge, vigilante justice. The ending shows that these women are not victims, but survivors. They dont forget, but they can live happy fulfilling lives away from an event they felt defined them. Rape:a love story is a social commentary. It is a critique of rape culture, of the way we treat women, of the way we fail survivors, of the way they are humiliated, traumatized and beaten down. What the fuck is wrong with us?* as a note, I think it would be legitimate criticism to say that this book doesn't address the fact that most rapes are committed by people the survivors know and even trust, as well as the fact that many rapes are not this clearly violent and brutal
Do You like book Rape: A Love Story (2004)?
Powerful story told in something of a rush. Joyce Carol Oates shares John Updike's tendency to churn out books at a prolific pace (at least one novel a year, typically, plus a barrage of cultural criticism), often at the expense of the book itself. Provocative title, no? This is a love story, though -- the love between a mother and a daughter, both of whom suffer a vicious attack from a dog-like pack of 4th of July revelers; vicious young men methed-out, drunk, and on the prowl. Also the love of
—John
A bullet of a book, that does not stray from it's powerful and pointed path. Rape is a barbaric, destructive crime and it's victims are not protected by a derogatory, victim-culpable judicial system. You might be inclined to hurl something, maybe the book, across the room, in sheer frustration. This book will infuriate even the least irascible.
—Everett Darling
Terribly Disappointing. I admit, I was suckered in by the title. It's such a contradiction in words. I was very interested to see how Oates was going to justify it. It's the second time she has drawn me in based on the title and the second time I wished I hadn't bothered.A woman is brutally gang raped in a park with her daughter as a witness. It becomes a high profile crime with the whole town divided as to who is on the victim's side and who isn't. Yes, there is a love story aspect to it but it's rather underplayed to the point that it really didn't add any depth to the novel at all.Basically, I felt like I was watching a Lifetime movie. The cast of characters are very stereotypical. The perpetrators of the crime are all asshole meth fiends that are somehow able to hire a prominent defense attorney. The lawyer is able to come up with a ridiculous defense that somehow the Judge buys. The prosecutor is completely inept. The hero is dark, stoic and brooding. Almost all of the women are portrayed as helpless victims. The plot line is very predictable and been done a million times over.It's a horrific crime, and unfortunately, a pretty bad novel as well.
—Judy
