"Νύχτα χωρίς τέλος", εκδόσεις ΒΙΠΕΡ.Το καλοκαίρι του 2012 διάβασα για τελευταία φορά βιβλίο του Άλιστερ Μακλίν και η αλήθεια είναι ότι μου έλειψαν η αίσθηση και η ατμόσφαιρα των βιβλίων του. Φέτος όμως λέω να επανορθώσω και να διαβάσω δυο-τρία βιβλία του ακόμα μέχρι το τέλος της χρονιάς. Ένα μικρό επιβατικό αεροπλάνο συντρίβεται στα παγωμένα εδάφη της Γροιλανδίας, κοντά σε μια ερευνητική βάση. Ο πρωταγωνιστής και αφηγητής της ιστορίας, γιατρός Μέιζον, μαζί με τα άλλα δυο μέλη της βάσης, θα τρέξουν στο σημείο της πτώσης για να βοηθήσουν τυχόν διασωθέντες. Με τα πολλά έξι άντρες και τέσσερις γυναίκες, διαφόρων ηλικιών και επαγγελμάτων, διασώθηκαν και άλλοι τρεις-τέσσερις άνθρωποι σκοτώθηκαν. Όμως εκεί είναι που αρχίζουν τα παράξενα. Γιατί βρέθηκε το αεροπλάνο στο σημείο αυτό, ενώ είχε εντελώς διαφορετικό προορισμό, γιατί έκανε τόσους γύρους πάνω από την βάση μέχρι να συντριβεί και, κυρίως, ποιος πυροβόλησε τον πιλότο και κατέστρεψε τον ασύρματο; Μην τα πολυλογώ, ανάμεσα στους δέκα διασωθέντες υπάρχουν δυο δολοφόνοι, με την ταυτότητα τους να παραμένει άγνωστη και τα κίνητρά τους μυστηριώδη. Και κάποια στιγμή θ'αρχίσουν οι δολιοφθορές και οι φόνοι... Σαν φαν αυτού του είδους των περιπετειών σίγουρα έμεινα ευχαριστημένος, η δράση ήταν ικανοποιητική, με αγωνία, μυστήριο και ανατροπές. Επίσης οι περιγραφές του τοπίου και των συνθηκών στο απόλυτο κρύο ήταν εξαιρετικές, πήρα μια ιδέα για το πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα σ'αυτά τα μέρη και τι περίπου χρειάζεται κανείς για να επιβιώσει. Οι χαρακτήρες δεν θα έλεγα ότι είχαν βάθος, όμως ο Μακλίν δεν φημιζόταν και τόσο για τους χαρακτήρες του, μιας και κύριο μέλημά του ήταν να γράψει δυνατές και συνάμα σύντομες περιπετειώδεις ιστορίες, με ακριβείς περιγραφές και κινηματογραφική πλοκή. Και σ'αυτό ήταν πολύ καλός...
This is one of books that were thrown out of our local library and brought home by my old landlord. I was too embarrassed to admit to it until now my conscience bids me confess to I accidently falling down the slippery slope of the nasty hooky plot that these trashy novels so mercilessly ensnare the reader with in the first few pages and continue to drag the hapless victim through hours and hours of miserable, sordid reading until the last page is finally attained like a prison release.Alistair Maclean was the suburban middle class male commuter’s Agatha Christie of the 1970s; when I was growing up his latest books were trumpeted on T.V. ads.His ‘Where Eagles Dare’ was the subject of a film featuring a young Clint Eastwood and a not so young Richard Burton and also a rocking Iron Maiden song.Egotistical,narrow minded, mean, vindictive, self-righteous and petty in the extreme is the hero of the novel who acts out the aforementioned commuter’s fantasy. The hero often berates himself in the strongest terms allowable for not manifesting the level of analytical power necessary to have foreseen various obscure eventualities that could have foiled the plans of the miscreant who is finally psychologically tortured and left to die by the goodly hero.What a thoroughly unpleasant experience. It’s only saving grace was to give me joy in the knowledge that I am nothing like, and have nothing to do with, the vast readership that this author enjoyed.
Do You like book Night Without End (1980)?
Ok growing up I became a big fan of Alistair MacLean novels. Like all novelists some of their stories are better than others. NWE is one of the former. It is definitely one of my fave yarns bY MacLean. It has all the components of a 5 star rating. It is tense. It has intrigue. It has a fantastic plot. It is set in one of the most unfriendly places on the planet. Set in Greenland it truly could be called a chiller thriller. Throw in a few twists and turns a fight for survival a race with more than a few lives at stake, add a punch up and a gun fight. What more can you ask for?
—Roderick Baxter
1.Oxford level 62.4/10=50min, 4/11=60min, 4/12=30min, 4/13=20min3.mystery, plane, murder, missile, gun, kill, cooperation 4.(a)'Throw me a rope. For God's sake, throw me a rope.' I thought of the number of people who had died because of Smallwood-the plane's captain, the other three officers, Colonel Harrison, Senator Brewster and Mrs Dansby-Gregg. I thought, too, of the people who had almost died because of him - Mahler and Marie Legarde. I thought also of how often he had threatened death to the girl now trembling in my arms. (b)I think the man who murdered many people to make his plan work well seeked a help is so miserable. So I don't like this passage. The man who committed the mureder was originally priest.5. This book was so interesting for me because the book told me an unexpected ending.
—Masao Koda
Alistair Maclean's first dozen adventure novels were pretty good, and "Night Without End" is one of the best. It's the typical "things-are-not-as-they- seem" scenario: a group of people are thrown together in a dangerous or isolated setting (in this case a weather station high up on the Greenland glacier) and someone begins to kill them off one at a time. The central character, in this case a scientist, must save the group and find the killer(s). Throw in other environmental challenges (a plane crash, a fire, various attempts at murder, downturns in weather conditions, etc.) and things get fairly white-knuckled when done right, as in this case.
—Larry
