Με το δεύτερο βιβλίο του Σομόθα μπορώ να επιβεβαιώσω ότι πρόκειται για έναν πολύ καλό συγγραφέα με ενδιαφέρουσες ιδέες, δυνατές πλοκές και εξαιρετική γραφή. Βέβαια, προσωπικά, το συγκεκριμένο βιβλίο, αν και εξαιρετικό θρίλερ με δυνατές πινελιές τρόμου, δεν με συντάραξε τόσο όσο το "Η θεωρία των χορδών", το οποίο κατατάσσω ψηλά σε μια λίστα μου με τα πιο ξεχωριστά και ιδιαίτερα βιβλία του ευρύτερου φανταστικού που έχω διαβάσει. Όμως μου άρεσε και αυτό πολύ.Ικανοποιητική περίληψη της ιστορίας μπορεί να βρει κανείς στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης, οπότε δεν θα γράψω εγώ μια δική μου όπως συνηθίζω. Η κεντρική ιδέα είναι πολύ δυνατή, άκρως ενδιαφέρουσα και αρκετά πρωτότυπη και ο Σομόθα την χειρίζεται με τρόπο αριστοτεχνικό. Κατάφερε να φτιάξει μια πλοκή που να κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την αρχή μέχρι το τέλος, με πολλές δυνατές σκηνές που άγγιζαν έντονα το υπερφυσικό και το μεταφυσικό και με εικόνες σκοτεινής ομορφιάς. Η ατμόσφαιρα επίσης ήταν αρκετά σκοτεινή και σε σημεία ανατριχιαστική, σίγουρα από τα πιο δυνατά στοιχεία του βιβλίου. Οι χαρακτήρες μου φάνηκαν αρκετά καλοί και ενδιαφέροντες, ίσως όμως δεν είχαν το απαιτούμενο βάθος, δεν μπορώ να πω ότι δέθηκα ιδιαίτερα με κάποιον. Τέλος, η γραφή εξαιρετική και απίστευτα ευκολοδιάβαστη, με ωραίες περιγραφές και ρεαλιστικούς διαλόγους.Γενικά πρόκειται για ένα δυνατό θρίλερ μυστηρίου με έντονες υπερφυσικές και μεταφυσικές προεκτάσεις, που καταπιάνεται με την μαγεία και την ποίηση, με το αποτέλεσμα να είναι άκρως ενδιαφέρον και συναρπαστικό. Όπως είπα μπορεί να μην με άγγιξε όσο με άγγιξε το "Η θεωρία των χορδών", όμως με άφησε χορτασμένο με την δράση του, την σκοτεινή ατμόσφαιρα του, τις ιδέες του και την πολύ καλή γραφή του. Με λίγα λόγια είναι ένα βιβλίο που προτείνω χωρίς δεύτερη σκέψη.
En janvier dernier je découvris La théorie des cordes. Gros choc. Cette fois je poursuis ma découverte de Somoza avec une insolite histoire.Salomon Rulfo, jeune professeur de littérature au chômage, alcoolique et dépressif, et passionné de poésie, fait d’inquiétants cauchemars et tente d’en faire part à un médecin dubitatif, mais bien intentionné. Décidé à vérifier la réalité de ses rêves, il finit par rencontrer une jeune et superbe prostituée hongroise en proie aux mêmes nuits mouvementées. Commence alors une descente aux enfers, entre horreur et onirisme, mythes et réalité. L’auteur part de l’idée que les mots peuvent agir sur la réalité, en particulier la poésie, et que celle-ci, ou plus précisément certains vers, possèdent un pouvoir inimaginable. Les treize dames en questions, sortes de muses des poètes, en ont inspiré les plus grands, intervenant auprès d’eux sous diverses apparences. Les mots deviennent alors la source de leur pouvoir, pouvant tuer, torturer, ressusciter. Le héros s’efforce de percer le mystère des treize dames, dont la treizième demeure le plus grand mystère tout au long du roman. On découvre avec lui la nature et le pouvoir de ces sorcières, de toute évidence inhumaines, mais décidées à atteindre un but, sans pitié ni empathie pour les humains.On évolue en permanence dans une ambiance oppressante, le gore n’est pas si important que ce que j’ai pu lire ici ou là, mais a un impact certain sur l’ambiance générale du roman. On flotte en permanence entre le rêve et la réalité, le thriller le dispute au fantastique, la poésie détient un rôle prépondérant, comme un personnage essentiel de l’intrigue. Le mystère de la dame n° 13 est préservé jusqu’à la fin, le suspens subtilement dilué à chaque rebondissement.Un auteur original, inventif, habile. Du grand art !
Do You like book La Dama Número Trece (2004)?
Poetry has been used for centuries to control humanity. Thirteen ladies, are the muses behind art and poetry, but these thirteen ladies are also witches. A young poet, who recently has lost the love of his life, will fight along a physician and the most beautiful woman in the world to destroy them.Not really my kind of read, but entertaining enough. If you like poetry, it is interesting to see how the author uses certain lines and poems. Its actually funny sometimes--although that was not the intention--
—Mae
La trama se presenta interesante desde las primeras líneas y capta la atención del espectador. Historia de misterio que plantea un enigma muy particular sobre el origen de la poesía, las "musas" que inspiraron a grandes poetas y escritores como Shakespeare, Milton, Virgilio o Borges, y que parte con un extraño "sueño" del protagonista, mismo que durante el desarrollo de la historia, se encontrará con elementos que harán cuestionarse muchos de sus principios hacia la poesía. De ritmo ágil, se lee fácilmente y con momentos de terror que pueden llegar a erizar la piel. Algo no muy de mi agrado y que en lo personal le resta fuerza, es el lenguaje poético que el autor se toma la libertad de usar, que si bien la historia trata de la poesía, me parecen innecesarias las "imágenes poéticas" que llega a incorporar, que bien podrían haberse incluido en libros como La Sombra del Viento. Si eres amante de una buena lectura de misterio, terror y cierto grado de violencia, no debes dejar de leer este libro. Muy recomendable.
—Jesús B
Miedo. Escalofríos. Inquietud. Me viene a la cabeza varios adjetivos que definan lo que experimenté al leer las páginas de esta estupenda novela de Somoza. Una espiral descendente hacia los infiernos va acompañando al lector hasta el punto en el que se plantea si, por un "poema recitado concienzudamente" ha vuelto a convertirse en un crío. Un infante que se estremece al pasar las páginas de una novela, al dejar volar su imaginación hacia pasillos oscuros, llenos de brujas y maldiciones aterradoras, que le vuelven a obligar a dormir con la luz encendida. Creía haber perdido esa sensación y ahora ha vuelto.
—Sinsangre
