Como escritor de notas de opinión y culturales, hace bastante agua. Su idea de las artes puede entenderse como reaccionaria, (salvo cuando escribe sobre poesía y literatura) pero es fuertemente coherente con toda su concepción de mundo. Copio varios fragmentos que me sirvieron para entenderlo mejor. Hay muchas cosas que critica positivamente y otras negativamente. Copio sólo las primeras. Las críticas negativas las trabaja hasta el hartazgo en sus novelas: decadencia de la sociedad francesa, la lógica del liberalismo sexual posmoderno, etc. (Las itálicas son mías)La unidad, línea directriz, obsesión en la obra de Houellebecq según él mismo:Ante todo, según creo, la intuición de que el universo se basa en la separación, el sufrimiento y el mal; la decisión de describir este estado de cosas y, quizás, de superarlo. Los medios –literarios o no– son secundarios. El acto inicial es el rechazo radical del mundo tal como es; también la adhesión a las nociones de bien y mal. La voluntad de profundizar en estas nociones, de delimitar su dominio, incluso en mi interior. La novela y el saber (el enfoque patético y el clínico)Habría que conquistar cierta libertad lírica; una novela ideal debería poder incluir pasajes en verso, o cantados. O diagramas científicos. Sí, eso sería perfecto. Tendría que caber todo. Novalis y los románticos alemanes en general aspiraban a un conocimiento total. Renunciar a esa ambición es un error. Houellebecq, autor moralLas sociedades animales y humanas establecen diversos sistemas de diferenciación jerárquica, que pueden basarse en el nacimiento (sistema aristocrático), la fortuna, la belleza, la fuerza física, la inteligencia, el talento..., por otra parte, todos estos criterios me parecen igualmente despreciables, y los rechazo; la única superioridad que reconozco es la bondad. La incertidumbre metafísica de los grandes momentos históricos (mayo del ’68, las guerras, el fin del mundo). Concepto de transición.Veo un rasgo común en todos estos testimonios: durante unos días, mágicamente, una máquina gigantesca y opresora dejó de funcionar. Hubo una flotación, una incertidumbre; todo quedó en suspenso, y cierta calma se extendió por el país. Por supuesto, poco después la máquina social volvió a girar aún más deprisa, de un modo todavía más implacable (…) Pero a pesar de todo hubo un momento de interrupción, de vacilación; un instante de incertidumbre metafísica. Un modo de resistir (budista; "esa religión atea")Cada individuo es capaz de producir en sí mismo una especie de revolución fría, situándose por un instante fuera del flujo informativo-publicitario. Es muy fácil de hacer; de hecho, nunca ha sido tan fácil como ahora situarse en una posición estética con relación al mundo: basta con dar un paso a un lado. Y, en última instancia, incluso este paso es inútil. Basta con hacer una pausa; apagar la radio, desenchufar el televisor; no comprar nada, no desear comprar. Basta con dejar de participar, dejar de saber; suspender temporalmente cualquier actividad mental. Basta, literalmente, con quedarse inmóvil unos segundos. Fue un gran ejercicio interrumpir Sumisión para leer este. La mayoría de los textos de este librito van desde el año 1992 hasta 1997. En 20 años no cambió de ideas, pero enriqueció su estilo.
Houellebecq zoals men hem kent, maar dan met het essay als mondstuk. Even hardvochtig, soms met een humoristische lichtinval, maar nooit met een blad voor de mond.Het eerste deel is één van de betere verhandelingen over Lovecraft. Als Houellebecq toegeeft dat zijn liefde voor de roman niet onvoorwaardelijk is en hij de filosofie interessanter vindt, dan poot hij hier een fraai stukje 'Lovecraftiaanse' filosofie neer met de biografie van de heremiet van Providence als spil uiteraard. De paradox van de kwaliteit van Lovecrafts fantasy-horror ligt hem in het realisme ervan. Door middel van een knip- en plakwerk van verschillende schrijfstijlen ( encyclopedisch, journalistiek, poëtisch, enz. ) slaagt de auteur erin de horror fysiek te maken. Met Lovecraft ziet Houellebecq een stilistische omwenteling die hijzelf in zijn eigen werk navolgt. Zowel Lovecraft als Houellebecq delen dezelfde positivistische ideeën over de werkelijkheid en opteren wat levensinvulling betreft voor een vluchtroute in de letteren, weg van het vertoog daarbuiten ( waar hij ironisch genoeg toch zijn bijdrage zal leveren met de rest van dit boek ).In de essays en interviews hierna, het gros van deze bundeling, maken we kennis met Houellebecq de essayist, die zich er allerminst geliefder door maakt met menig modern kapelletje met zijn gewiekste pen te ontvlezen.In de politieke schimpredes is hij allesbehalve aan de extreem- of zelfs een centrum-rechtse helft van het speelveld te vinden. Hij mag dan wel de politiek correcte muilkorving aanklagen, voor het onophoudelijke conservatieve gemopper dat enkel uit is op een continue gekrakeel onder het mom van een harmonieuze samenleving heeft hij evenmin geduld. Maar die haalt hij minder door het slijk, waarschijnlijk omdat het voor hem vanzelfsprekend is hier geen inkt te verspillen en er voor hem prangende kwesties zijn om te behandelen.Hij kan de waanwijze linkerzijde in z'n land moeilijk luchten. Daardoor zal hij weinig vrienden in dat kamp ook overhouden, waarover ie zich weinig lijkt te bekommeren. Hoewel hij natuurlijk diegene die intellectueel eerlijk weten te blijven en het niet als een persoonlijke aanval interpreteren als luisterend oor kan houden, wat zijn lezerspubliek wel zal zijn.Houellebecq is een beetje een partizaan voor niemand en voor niets. Hij is niet uit op een leven van stokebrand, hoewel hij er toch soms van lijkt te genieten met hier en daar een klaarblijkelijk opzettelijk en provocerende uitschuiver, in zowel artikel als roman.Zeker geen nihilist, want sommige Westerse waarden blijven hem dierbaar en is ie toe bereid een lans te breken. Zo trekt hij nog altijd gedwee naar de stembus en doordenkt grondig zijn keuzes hierbij, ook al heeft hij amper nog vertrouwen in de Franse politiek.Kortom, pennenstreken van hoop en wanhoop, waar de eerste gevonden wordt in de schone kunsten en de wetenschap ( waar hij sterk Comtiaans blijft, ook zo'n denker en doener die wel wordt vermeld maar nog voor weinigen geldt als intellectuele leidraad ) en de tweede een gegeven is wanneer we eerlijk zijn met de realiteit zoals ze zich aandient.
Do You like book El Mundo Como Supermercado (2000)?
Get to know Houellebecq, read this set of important critical writings and get astonished, surprised, maybe angry and disgusted, but always respecting his way of arguementing, pretty straight forward yet sometimes coming from an unexpected angle – at least I am.I especially recommend his essay about Lovecraft – the man behind the phantastic stories and the nature of the stories, the importance of them for the genre – and the transcription of the conversation between Houellebecq and his Dutch translator into Dutch: Martin de Haan.Overall you get a thorough insight into the background and motives of his novels and other writings and the way Houellebecq thinks about the society, directly around him in France as well as intercontinental. JM
—Jan
Ich habe das Buch vielleicht zur falschen Zeit gelesen, um es voll zu genießen. Oder vielleicht waren ein paar von den Essays einfach wirklich schlechter.Aber: hier sind geniale Ideen drin. Hier sind Gedanken drin. Keine leichte Kost - aber was erwartet mensch von Houellenbecq, aber dafür oft sehr wahr. Und immer wieder blitzen dazwischen Halbsätze auf, wie rohe Juwelen, die später, bis in die Perfektion geschliffen, in den großen Romanen von Houellebecq zu finden sind.Sicherlich also nicht das beste Buch für den Einstieg (wenn es keins der Romane sein soll, so würde ich "Lebendig bleiben" empfehlen - eigentlich ist es eins der Bücher, die ich einfach jedem empfehlen würde, dieser kleine, schmerzhafte, wahre Essay), aber sehr zu empfehlen für jemanden, der oder die Houellebecq sowieso mag.
—pax
Geen roman dus, ook geen poëzie, maar wel een verzameling essays, kritieken, gesprekken en beschouwingen die een mooie inkijk geven in de denk- en doewereld van Houellebecq. Vooral het essay over fantasy- en horrorschrijver H.P. Lovecraft is het lezen waard. Meteen blijkt ook wat een diepgravende lezer Houellebecq is. Blijkbaar fascineert Lovecraft hem al sinds zijn jeugd. Merkwaardig is wel dat de Amerikaan in zijn toch vrij omvangrijke werk elke toespeling op seksualiteit of geld angstvallig mijdt, terwijl dat nu juist de twee thema's zijn die in H.'s werk de boventoon voeren.Een tweede (kortere) essay, 'Leven, lijden, schrijven', is een soort methode voor poëzie schrijven. Zelf heb ik nog maar weinig van zijn poëzie gelezen, maar dat ze diep geworteld is in zijn persoonlijke verwachtingen en teleurstellingen moge duidelijk zijn. Ongetwijfeld geldt dat ook voor zijn romans, denk ik dan.Verder vind je nog een niet onaardige verzameling losse teksten en tekstjes, soms bijtend scherp, soms hilarisch. Een paar interviews met hem behandelen heikele kwesties, zoals de processen die zijn romans hebben opgeleverd of de ontvangst door het publiek. Het interessantste interview vind ik het allerlaatste in dit boek met Martin de Haan, zijn Nederlandstalige vertaler.Ik denk dat elke Houellebecqfan dit boek moet gelezen hebben om te begrijpen waar de schrijver mee bezig is en waar hij naartoe wil.
—Willy Schuyesmans
