«زندگی ما گذراست، حقیقتی‌ست، اما تا همین جایش هم زیادی گذشته.»این اولین جمله ای بود که در کتاب مرگ قسطی توجهم را جلب کرد. کتابی تلخ و تاریک که از زبان یک پزشک نقل می شود. و در طول داستان می فهمی که چرا «تا همین جاش هم زیادی گذشته» و چه طور می شود که قسطی مرد. کتابی که نشانت می دهد دنیای مدرن با همه ویژگی هایش نمی تواند فساد و حقارت و تباهی انسان های ناکوک را مخفی کند.این بار نه خبر از موضوعات عشقی هست نه گیر و دارهای عاطفی و درد هجران کشیدن که به مرگ بماند. این بار داستان سر اصلی ترین فاجعه ای است که می تواند برای هرکسی اتفاق بیفتد. زندگی. به مفهوم و معنی واقعی خودش. داستان از اول تا آخرش آنقدر زندگی نکبت وار را به رخ می کشد که هیچ جایی نه برای دوست داشتن بماند نه برای فکر کردن به این که چه طور می شود از این چیزها مرد. فردینان، شخصیت اصلی داستان، تعریف از خودش را با همچین جمله هایی شروع می کند که من در تمام زندگی کونم گهی بود اینقدر که برای همه چیز عجله داشتم. شخصیت بسیار ساده و واقعی میان آدم هایی که یا از شدت سادگی و نفهمیدن باعث زهر شدن زندگی فردینان می شوند یا از شدت هوش و استعدادشان. و تنها شخصیت داستان که می توان شعور انسانی را در آن دید دایی ادوار است. البته این باعث نمیشود از دیگر شخصیت ها بیزار شوی. تنها چیزی که احساس می کنی دلسوزی و ترحم برای انسان هایی ست که چیزی از واقعیت نمی فهمند. پدر و مادر فردینان او را یک شرارت کامل و انسانی می بینند که هرچه هم کند نمی تواند ذات پلید و بدبختی آورش را تغییر بدهد. وقتی که کتاب را می خوانید در بدترین بدبختی های عالم زندگی غرق می شوید و می بینید که هیچ کدام تقصیر این پسری نیست که شیطان صفت می خوانندش. صرفا هیچ چیز تقصیر او نیست و رد پای مزخرف و دردناک سرنوشت در تمام زندگی اش دیده می شود. خسته می شود، پدرش را به قصد کشت می زند که به نظرم یکی از نقاط شاهکار داستان همین بود. و بعد هم راه زندگی اش را میگیرد و میرود سراغ دپرر دانشمند پیر. بدبختی هیچ وقت از فردینان جدا نیست. اما لذت بخش ترین جای این کتاب برای من بیست صفحه آخرش بود. وقتی پیش دایی ادوار برمیگردد. کم کم به خودش شک کرده. بعد از مرگ دپرر به خودش شک کرده که علت تمام بدبختی های زندگیست و حضورش همه را آزار می دهد. دوست دارد فرار کند... این که باعث تمام بدبختی های دنیاست به خوردش رفته.دیگر نه به هیچ چیز اهمیت می دهد نه می تواند فکر کند. همه چیزش شده بی تفاوتی و مقاومت نکردن. می خواهد برود. فقط برود. جایی که دیگر هیچ چیز نباشد یقه اش را بگیرد و بیشتر در کثافت فرو ببردش. خسته ام دایی. خسته ام. میگوید:دیگر تحمل این را نداشتم که ازم سوال بپرسند. گریه ام سرازیر می شد.. می خواهم بگذارم بروم دایی!... می خواهم بروم!... بروم یک جای دور!...چه طور؟ نمی دانم دایی نمی دانم...بعد انتهای کتاب شما هم باور می کنید این جمله از خود فردینان را«چه کنم؟ این دنیا ذاتش را عوض کند، منم سبکم را عوض می کنم.»یکی دیگر از نقاط عطف ماجرا کورسیال دپرر است. دانشمند و مخترعی که در طول داستان نبوغ او بارها و بارها به تو ثابت می شود، اما سرانجام باز هم اتفاقی و طوری که مقصر نبود دفتر کار و تمام زحمتهایش با خاک یکسان می شود و کورسیال همراه همسرش و فردینان به روستا می رود. اختراعات و نقشه هایش انجا هم شکست می خورند و نتیجه زندگی این دانشمند فجیع ترین خودکشی است که می شود در یک کتاب به تصویر کشید. تاکید بر اینکه مغز خودش را متلاشی کرده. تاکید بر اینکه از سر این دانشمند چیزی غیراز توده گوشت متعفن و لهیده و فاسد باقی نمانده است. این می تواند زیبا ترین تصویری باشد که جهان معاصر از انسان هایی می سازد که سازشان با دنیای نفرت انگیز بیرون کوک نیست.و در نهایت... «خود بدبیاری هم آدم را خسته میکند.»
I'm not loving this. It started off with a bang, this great book, this influential novel, this cowpaddie of importance, but now it's all ellipsis and shitbird drone . . . endless procession of phonies and hapless blunderers in a constant stream of misfortune and moral turpitude . . . As I read this I think about what I always think about when I read novels written over a hundred years ago . . . that is, how awful life was . . . how it was a neverending maelstrom of shit jobs and misfortune to make our neverending maelstrom of shit jobs and misfortune look like rainbows and unicorns. And Ferdinand, the hero of this story, has no rainbows or unicorns . . . Ferdinand goes through a procession of crap . . . a runny river of crap. Bad jobs . . . liars . . . cheats . . . But this novel is supposedly funny . . . but it is the funny of watching a retard tumbling down stairs. Well, one scene is laugh out loud funny . . . one scene, where Ferdinand is taken in by a jeweler and his lascivious wife and there's this sex scene and she pulls Ferdinand to her mothernature by his ears . . . and his nose gets all dazzled and runny . . . and she tastes like a fish and then like a dog's muzzle. Well that scene is hilarious, but it ends in tragedy, which is typical for Celine . . . Celine, who was a real sonofabitch in real life . . . a real sisterfucker . . . a real Nazi.Anyway, I didn't love this great piece of modern literature. Didn't love it despite Celine's inspired prose . . . yes, yes, he may be inspired, but he can also drone on and on like a metronome . . . an annoying metronome. Or maybe it's just that I don't love any of the writers who suck Celine's cock . . . like J.D. Salinger, or Henry Miller, or Charles Bukowski, or any of the damn Beats. Yeah, I can see you . . . you who stole your whole shtick from Celine . . . I guess I don't blame you . . . and sure, you all added your own spin. Especially you, you cheat and phony, J.D. Salinger. Oh, you too, Bukowski. Maybe I needed to read Celine before I turned twenty, just so I could reaffirm how crummy the world really was . . . how full of phonies and liars and cheats the world was . . . and how we are all just ruled by our base emotions, and that's just the way it is.I kept reading . . . despite wanting to give up on the book . . . despite being annoyed by the constant fucking ellipses . . . what are they supposed to represent? Pauses in thought? A lyrical stuttering? I keep reading . . . reading about poor Ferdinand getting used, no, raped, by employer after employer . . . used brutally, Charles Dickens style . . . and let me tell you, that seems to be the way most kids were treated back then. And then his disastrous months in England, which ended in sex and tragedy . . . and oh! the endless buggering . . . or his fist fight with his father . . . and the constant fighting . . . and the fever induced recollections which really start this book and are really some dark inverse of Proust, who did everything Celine did, but along with everything else. Then comes the ending . . . and all is made good . . . not that anything goes right for poor Ferdinand, but the story gets damn good . . . even gets funny. Courtial, an inventor and writer is introduced, and Courtial is a lovable scoundrel who brings Ferdinand under his wing. Courtial becomes Ferdinand's father figure, but a father who has more in common with Dr. Moreau or Dr. Evil. They con, they steal, they stage balloon accidents . . . but Courtial is exceptionally learned . . . idealistic . . . reckless. It ends badly. How could it not? But the end is beautiful and crazed. There are cops, wrecked buildings, waylaid youth, thievery, suicide, insane priests, perpetual motion machines, potato famine, radio-tellurium rays, and more cops. All in the last section, which is worth it's weight . . . the majority of the book may have bored me to tears . . . but there are sections like diamonds . . . diamonds hidden in buckets of pig shit. Not sure if the pig shit of reading this book is worth the awesome brilliance of the diamonds hidden within . . . but maybe. And the ending? The ending is pretty damn lovely.
Do You like book Death On The Installment Plan (1971)?
Mort a Credit, Louis-Ferdinand Céline (1894 - 1961)عنوان: مرگ قسطی؛ لویی فردینان سلین؛ مترجم: مهدی سهابی؛ مشخصات نشر: تهران، نشر مرکز، 1385، 722 ص، شابک: 9643058263؛ 9789643058265؛ موضوع: داستانهای نویسندگان فرانسوی قرن 20 مروایت دوران کودکی تا اعزام نویسنده به سربازی ست، روایت تلخ و گزنده‌اى که ایشان، از زندگى شخصیت‌هاى طبقه متوسط در پاریس دارد؛ خوانشگر را به نقطه‌اى مى‌رساند، تا به گزندگى زبان ایشان خو بگیرد و به نویسنده حق دهد. انگار ایشان نیز، طاقت دروغ و رنگ و لعاب زندگی قرن بیستم را نداشته است. در مرگ قسطی، رویداد ویژه ای رخ نمیدهد. خوانشگر با بدبیاریهای مدام شخصیت اصلی در برابر دیدگان آزمند دنیای دور و بر درگیر میشود. در داستانهاى سلین؛ قهرمان داستان؛ هماره، نام و تکه ای از زندگى ایشان را انگار به ارث میبرد. همان زندگى شهرى، که زیر چرخ دنده هایش، پدر، مادر «فردینان»، و کسبه ی پاساژ را له میکند؛ مادرش میگوید: «دائم دچار بندبازى هستیم... این تکاپویى که دارد خفه مان میکند! تقلاى دائمى! مدام این چاله را پر کن آن چاله را پر کن! جهنم است این! بالاخره جانمان را میگیرد!...» با این تصاویر تعریف سلین از جهنم؛ همین زندگى ست. روزگارى که فروشگاههاى بزرگ غول آسا رشد میکنند؛ درست شبیه کابوس فردینان است: زنى غول آسا، که از روى پاساژها رد میشود و آنها را له میکند
—Ahmad Sharabiani
Ritroviamo Ferdinand -alias l'Autore stesso- nel secondo romanzo di Céline che ripercorre le vicende dell'infanzia e dell'adolescenza, precedenti Viaggio al termine della notte. Lo stile.Per la prima volta in vita mia sono stato costretto a posare l'originale e procurarmi una traduzione. Più che una traduzione una versione quella di Giorgio Caproni, un mix di linguaggio datato e di slang - non sempre comprensibile, ma divertente... ad es. bacàn deriva dal friulano (pordenonese) per ricco possidente (e non dall'italiano baccano), gli onnipresenti babanetti sono (in genovese) bambini, il bagonghi (compare 2 volte) è il nano del circo. Del resto, come si sarebbe potuto rendere in italiano l'argot originale, che non è un dialetto specifico ma una varietà popolare e furbesca di francese già sviluppata nel Medioevo, al fine di non farsi capire dagli estranei?Che dire dei punti di sospensione... ce ne sono... tanti... ma veramente tanti... tanti... ...Il tono non è mai normale a causa dell'originalità dell'interpunzione... del linguaggio... ma soprattutto grazie a vere e proprie mattane dell'autore in cui la realtà si trasfigura, il mondo sembra esplodere. Salta tutto per aria! Cancelli sfondati!! Migliaia di persone che spaccano vetrine!!! Vertigini, turbinio!!!! Sono eventi reali, o stati di febbricitazione fisica e/o mentale dell'autore. La trama.Più che di una trama, parlerei di una struttura: 1-qualche pagina iniziale relativa al mondo attuale del protagonista;2-una metà circa dedicata alle peripezie dell'infanzia ed adolescenza;3-una metà circa dedicata alle peripezie con lo zio e l'inventore Courtial des Pereires. Testi confrontabili.Mi sono venuti in mente:1) molto di America di Kafka2) Un po' di Pinocchio3) Un 1% di Frank McCourt L'importanza o significato del libro.Qui andiamo sul personale, con Morte a Credito come con qualsiasi altro testo. Racconterò la mia impressione con i miei modesti mezzi.Mi pare che la figura di Ferdinand rappresenti l'irruzione di un XX, o XXI secolo (in cui l'importante è seguire le proprie inclinazioni, autorealizzarsi, fare lavoretti vari o perché piace o perché ci si è costretti) in un XIX secolo (=i genitori) per cui la vita è fatta di pene e sacrifici, il posto di lavoro può e deve essere fisso, ecc.In questo senso Ferdinand viene quasi da subito percepito come un corpo estraneo, finché (ma non voglio anticipare la "trama") non trova il suo ambiente ideale.Tutti abbiamo avuto i nostri cinque minuti di accidia nel corso della vita, mi sono sentito personalmente punto sul vivo riconoscendomi ogni tanto in Ferdinand; ma arrivare ai livelli delinquenziali di irresponsabilità del nostro eroe sarebbe veramente sublime... Conclusione.Lettura consigliata, raccomando di stringere i denti durante le prime pagine, scioccanti per il primo impatto con il registro linguistico e la punteggiatura (ma poco utili per la comprensione del resto del libro), tenere i nervi saldi durante le intemperanze o accessi di febbre narrativa ed immergersi in una sfida...: con la letteratura... con la vita... "BUONA FORTUNA"
—Plucino
سلین در نامه‌ای به لئون دوده میگوید: «...من همان‌طوری می‌نویسم که حس می‌کنم...ازم خرده می‌گیرند که بددهنم، زبان بی‌ادبانه دارم. از بیرحمی و خشونت دائمی [کتاب‌هایم] انتقاد میکنند...چه کنم، این دنیا ذاتش را عوض کند، من هم سبکم را عوض می‌کنم...» به راستی که سلین زندگی را می‌نویسد بدون هیچ کم و کاستی! حال که زندگی، اگر نگوییم سرتاسر، بلکه در غالب اوقات تلخ و گزنده است این گناه سلین نیست که زندگی اینگونه است.مرگ قسطی دومین اثر نویسنده و به نظر اکثر مفسران بهترین اثر او، کتاب ارزشمند و قابل اعتنایی‌ست چرا که با خواندن آن می‌توان تمامی احساسات نیک و بد زندگی را در وجود شخصیت‌های داستان نظاره‌گر شد، احساساتی که همگی انسان‌ها را شامل می‌گردد هرچند که تعمداً سعی در پنهان نمودنش دارند و دوست دارند که به آرامی و بی‌تفاوت از کنارشان رد شوند ولی نمی‌توانند وجودشان را نفی کنند.فقر و فلاکت، گرسنگی، فساد اخلاقی، دزدی، قمار و بسیاری از رذائل اخلاقی و اجتماعی را در داستان شاهد هستیم ولی جالب آنکه در این انباشت عظیم از تلخی و خشونت، نومیدی و پوچی جایی ندارد هر چه هست زندگیست! آری بایستی زندگی کرد! چرا که فقط اینگونه است که می‌توان با زشتی‌ها به مقابله برخاست.نکتهٔ دیگر کتاب ترجمه بسیار خوب و ارزشمند مهدی سحابی بود که به نظرم بسیار در انتقال مفاهیم و نثر کتاب موثر بود.در ضمن نقل‌قول‌هایی از کتاب و همچنین خود سلین را در ویکی‌گفتاورد گردآوری کرده‌ام نگاهی بیاندازید:مرگ قسطی در ویکی‌گفتاوردسلین در ویکی‌گفتاورد
—ablomof
