میدونید چیه؟ الان اولین سوالی که میخوام تو این ریویو بپرسم اینه که اون کسی که اینو به من دادی!آیا هدف خاصی داشتید از دادنش؟ یعنی میخوام بگم چی باعث شد"اینو"بدین؟ چون چندوقت پیش، از یه نفر دیگه که یه کتاب داده بود بهم که جدی جدی جدی دوسش داشتم و احساس میکردم از اون نوع کتاباییه که واقعا خیلی "لیلی"ن، پرسیدم که چرا دادتش به من که بخونم؟ و پاسخ ناامید کننده بود واقعا:خب چون بحثش شد یه بار، و یادم میاد که انگار گفتی دوس داری بخونیش. و من حتا هنوز یادم نمیاد چنین حرفی زده باشم!حالا میخوام بگم که آیا شمائم مثلا به صرف اینکه کتاب خوبیه و اینا دادینش بهم، یا واقعا حس میکردید که من ممکنه چقدر، چقدر و باز هم چقدر خوشم بیاد ازش؟که چقدر حس کنم که این دقیقا از همون کتاباییه که من دوس دارم؟خلاصه ی مطلب این که این از اون کتابای لیلی ای بود. کتابای خیلی لیلی ای حتی! و حسم بعد از خوندنش این بود که دلم میخواد یه روز ونه گاتو دعوت کنم خونه مون، بیاد بشینیم حرف بزنیم با هم. یا بهتر از اون، اون حرف بزنه و من گوش کنم! و بعد یادم افتاد که به رحمت ایزدی پیوسته:((((ولی جدا یک پیرمرد غرغروی انتقاد کن بسیار بسیار دوست داشتنی بود به نظرم، جدای از تمام عقل و شعور و همه ی چیزایی که همه مون با اونا میشناسیمش. و لحن طنزشم که اصن دیگه میخواین نگم هیچی! چون اونوقت میشه از این ریویوای قربون صدقه ای بی نمک و آبکی:)))شما فقط این سه تا جمله رو بخونین:"ما برای علافی به کره ی خاکی آمده ایم. هر کسی جز این گفت چرت گفته.""هیچ کس از زندگی جان سالم به در نمی برد"مثلا وقتی در تابستان زیر درخت سیب لیموناد می نوشیدیم و خوش خوشک از این در و آن در میگفتیم و مثل زنبور عسل وزوز میکردیم، عموآلکس یکدفعه رشته ی چرت و پرتای خوشایندمان را پاره می کرد و با صدای بلند میگفت: آخه اگه این قشنگ نیست پس چی قشنگه؟"پ.ن: در ضمن من و ونه گاتم خیلی شبیهیم حس میکنم، ای کسی که این را به من کادو دادید، میتونید خدا رو شکر کنید که اول پیداش کردید...:دیپ.ن2:تشکراتم را هم باز حضوری بهتان خواهم گفت:)))
The cover quotes the Los Angeles Times as saying, “[This] may be as close asVonnegut comes to a memoir.” But it’s not really a memoir. Sure, it reflects upon thepast, nationally more than personally. And that’s what drives the linked essays; they’renot personal. That’s what makes them personal.Vonnegut shares with the reader his disillusionment: “Many years ago I was so innocentI still considered it possible that we could become the humane and reasonable Americaso many members of my generation used to dream of.” He reminds his readers of theirown disillusionment – lost idealism.Vonnegut is angry – and damn it you should be too. He goes on to say, “But now I knowthere is not a chance in hell of America becoming humane and reasonable.” His causticcommentary on the state of the nation is erudite and biting. He tackles politics, religion,fossil fuel – and the art of writing well. How do they all interrelate? How did thisconflagration create Vonnegut? How did it make America the place it has come to be –and American a shameful adjective? For Vonnegut, as for many of us, it has come tobe through the toxicity of the administration currently in Washington. And Kurt has noproblem saying so on page after page. He laments, “The last thing I ever wanted was tobe alive when the three most powerful people on the whole planet would be namedBush, Dick, and Colon.”Me too.He, in one brief passage, makes heroes of librarians while disparaging all ofWashington: “So the America I loved still exists, if not in the White House, the SupremeCourt, the Senate, the House of Representatives, or the media. The America I loved stillexists at the front desks of our public libraries.” Indeed it does – and in the pages ofsome of America’s best-written political commentary of the day.The slim volume, a mere hundred-forty-five pages, assaults the reader’s sensibilities onevery page. The prose is crisp, piercing, and on target. Perhaps the book is goodbecause I agree with its politics, perhaps because Vonnegut’s truth is my truth. Perhapsbecause he states so clearly what the rest of us fear saying. It is the kind of book that,page after page, the reader replies, to no one in general, damn I wish I said that.
Do You like book A Man Without A Country (2007)?
I've not had much GR time lately (work is a cruel mistress) but I logged on since I'm up early and was promptly rewarded with with your review. I'm so, so glad that you enjoyed this!Vonnegut's mordant wit and his fine sense of humour.What a perfect summation of one of my favorite authors.Added this after reading Madeleine's brilliant review. :)You are too kind! Thanks for adding a splash of sunshine to a day that is gong to need it. :)
—Samadrita
از ونه گوت قبل از این «گالاپاگوس» را خوانده بودم.Galápagosویژگی ونه گوت لحن طنز درد مندانه و در عین حال آرام و بی خیالانه ی اوست. به قول خود او در بخش اول همین کتاب مرد بی وطن:«هر موضوعی موجب خنده می شود و به گمانم قربانیان آشوویتس هم باعث نوعی خنده ی بیمار گونه می شوند.»این کتاب، مجموعه ای از مقاله های طنز ونه گوت است که در روزنامه ی این دیز تایمز به چاپ می رسیده. هر بخش با یک نقل قول روی یک تابلو آغاز می شود. نقل قول ها یا از شخصیت خیالی بوکونون است یا از خود ونه گوت. بعضی هایش به مقاله ها ربط دارد و بعضی هایش ندارد. مثل این ها:- تکامل خیلی خلاق است. به همین دلیل ما زرافه دار شدیم- تو هم عرب ها را ابله فرض می کنی؟ آن ها بودند که ارقام و اعشار را به ما ارزانی داشتند. ببین می توانی با اعداد رومی تقسیمی دور و دراز انجام دهی؟هر مقاله، یک موضوع مشخص دارد. اما گاهی ونه گوت انگار که رشته ی سخن را گم کرده باشد، از هر دری حرفی می زند مقاله ی سوم که در مورد نمودار کشیدن برای آثار ادبی است خیلی زیباست و مقاله ی ششم هم که در مورد ماشین ستیزی است، مقاله ی خوبی ست. با این که بعضی بخش های مقاله ها را نمی فهمیدم اما در بعضی جاها طنز جالب ونه گوت باعث می شد کارم از خنده بگذرد و به قهقهه های کوچک تبدیل شود. یک نکته ی دیگر در مورد کتاب، مخالفت ونه گوت با جورج بوش و جنگ افروزی های اوست. این را نباید لزومن به حساب مخالفت او با نظام سرمایه داری آمریکا گذاشت. چه این که مایکل مور هم که از منتقدان تند بوش بود بعد از روی کار آمدن اوباما دیگر به رئیس جمهور جدید انتقادی وارد نکرد.در کل این که ونه گوت در چنین سنی یعنی 70 سالگی چنین اثری خلق کرده است، جای تحسین بسیار دارد.
—Amir Mojiry
http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AC%D...اين يه توضيح خيلي مختصره. من مستند زبان اصلي ديدم در اين مورد. ولي اگه فعلا دسترسي داريد، مثلا فيلمfrontدر مورد همون سالهاست با بازي وودي آلن.http://www.imdb.com/title/tt0074554/بازم مي گردم و براتون اطلاعات پيدا مي كنم. اين دوره با اسم مخالفت با كمونيست شروع شد ولي خيليي ها با انگ هاي كمونيستي حذف شدن.بعضي ها معتقدن فرهنگ دگرهراسي در آمريكا از همون دوره بود. البته اينم يه نظريه...
—Maryam Ghanbari
