About book A Disorder Peculiar To The Country (2006)
Ένα από τα ωραιότερα βιβλία που έχω διαβάσει (φέτος; γενικά;). Διάβασα την περίληψη στο οπισθόφυλλο και προετοιμάστηκα για ένα βιβλίο της Κατερίνας Μανανεδάκη ή έστω της Λένας Μαντά. Ε, καμία σχέση. Ένα ζευγάρι είναι στα πρόθυρα του διαζυγίου. Οι Δίδυμοι Πύργοι δέχονται επίθεση. Η κατηφόρα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και το κατρακύλισμα της κάποτε αγάπης που ένιωθαν αυτοί οι δύο ο ένας για τον άλλον αναπτύσσονται και εξιστορούνται παράλληλα με την κατηφόρα της αξιοπρέπειας του μέσου αμερικανού πολίτη που πλέον πλήττεται από παντού (τρομοκράτες, εβραίους, φακέλους με άνθρακα) και το κατρακύλισμα της εμπιστοσύνης του μέσου Αμερικανού στους γείτονες λαούς, στο Ισραήλ και στους ηγέτες του που τον προασπίζονται με βίαιο τρόπο.Ο συγγραφέας δεν ηθικολογεί, δεν μεμψιμοιρεί, δεν ηρωοποιεί. Περιγράφει, καταγράφει, γράφει. Τι να πρωτοαναφέρω; Την καθημερινότητα του Αμερικανού, που πλήττεται από ένα σωρό ειδήσεις και παραπληροφόρηση (πρέπει λέει να είσαι πολύ γρήγορος για να προλαβαίνεις να διαβάζεις στην τηλεόραση και την κυλιόμενη μπάρα με τις ειδήσεις και τα νέα στην οθόνη ή τον παρουσιαστή), που πάει τα παιδιά του για ένα πρόχειρο γεύμα στα Μακ, που δουλεύει σε γραφεία με συναδέλφους που ζουν στον ίδιο χώρο και δεν γνωρίζουν κάτι περισσότερο για την προσωπικότητα και τα ενδιαφέροντά του; Περπατάμε στη Νέα Υόρκη, ζούμε την αγωνία των κατοίκων μετά την επίθεση στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, νιώθουμε την αλλαγή στο αίμα μας. Φοβερό το επεισόδιο που ο οδηγός του φορτηγού έκελισε με δύναμη την πόρτα του κι όλη η εικόνα πάγωσε για ένα δευτερόλεπτο γιατί όλοι οι περαστικοί κάνανε την ίδια σκέψη: δέχονται επίθεση αυτοκτονίας! Κι οι επισκέψεις στους ψυχιάτρους αυξήθηκαν, το ρίσκο αυξήθηκε, ζήσε το σήμερα για το σήμερα γιατί αύριο κάποιος θα μπει στην πιτσαρία που έχεις πάει τα παιδιά σου και φωνάζοντας «Ο Θεός είναι μεγάλος» θα τινάξει τα πάντα στον αέρα! (ανατρίχιασα).Ως προς το ζευγάρι υπήρχαν κάποια πραγματικά αστεία περιστατικά για το πού θα φτάσουν ένας άντρας και μια γυναίκα που αγαπιούνταν μέχρι πρότινος. Όπως λέει και η σύζυγος, δεν θυμάται πια γιατί φτάσανε στο σημείο να μισιούντια τόσο πολύ, δεν έχει πια σημασία. Είναι πραγματικά πολύ άσχημο να φτάνεις στο σημείο να συγκατοικείς με τον πρώην σύζυγό σου ώσπου να βγει το διαζύγιο με τη διατροφή και την έξωσή του από το κάποτε δικό σας διαμέρισμα. Τα παιδιά για άλλη μια φορά αιχμάλωτα των γονικών αποφάσεων και εξουσιών κι όταν παθαίνουν κάτι, οι γονείς ανησυχούν μην το χρησιμοποιήσει σαν όπλο εναντίον τους ο άλλος γονιός (καλά, δεν πρόσεχες το παιδί; Τώρα θα δεις τι θα πάθεις) (κιι οι δικηγόροι να συνεχίζουν να πληρώνονται). Πραγαμτικά στενοχωρέθηκα, σε ένα σημείο μάλιστα ο μπαμπάς τσακώνεται με τη μαμά και τα παιδιά φωνάζουν με μια φωνή «είστε μπροστά στην τηλεόραση και δεν βλέπουμε». Ειλικρινά, όταν μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά, τι οικογένεις θα δημιουργήσουν, τι ενδιαφέροντα θα αποκτήσουν;Αστεία και τραγική ταυτόχρονα η σκηνή όπου ο σύζυγος δένεται με εκρηκτικά και επιτίθεται στη γυναίκα του για να τελειώνουν πια με αυτό το αστείο αλλά η ύλη δεν πυροδοτείται και μαζί οι δυο σύζυγοι φτιάχνουν και ξαναφτιάχνουν τα εκρηκτικά ώσπου ο σύζυγος τα παρατάει και φεύγει! Χωρίς ίχνος αστεϊσμού ή διακωμώδησης, ξανασκέφτομαι μέχρι πόσο μπορεί κάποιος να αδιαφορήσει για την οικογένειά του ή πόσο απελπισμένος μπορεί να νιώσει ώστε να εξοντώσει τον εαυτό του και την οικογένειά του με αυτόν τον τρόπο.Μέσα από το βιβλίο διαβάζουμε πάρα πολλά πράγματα για την καθημερινότητα του Αμερικανού πριν και μετά την τρομοκρατική επίθεση, τις απόψεις του για τον εβραϊσμό και την περιοχή του Ισραήλ, ακόμη και για την εβραϊκή τελετουργία ενός γάμου (παντρεύτηκε ο αδερφός της συζύγου, καλά αυτό το σημείο έκανε μια τεράστια κοιλιά ως προς το σύνολο του περιεχομένου, όταν στο τέλος ανακαλύπτουμε ότι ο σύζυγος σαμπόταρε τον γάμο για εκδίκηση).Εδώ ο συγγραφέας μας χαστουκίζει ως προς τον μικρόκοσμο και την ατομική μας καθημερινότητα και κατά συνέπεια την αδυναμία που δείχνουμε σε περιπτώσεις μεγάλου κακού: «Η κίνηση των αυτοκινήτων, τα υπόγεια τρένα, το τηλέφωνο, το e-mail, τα γεμάτα κάυσιμα αεροπλάνα που πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας, το Αμερικανικό Ταχυδρομείο, όλα αυτά μας κρατάνε σε έναν εύθραστο, αραχνοΰφαντο ιστό νοήματος. Μία και μοναδική πράξη κακού μπορεί να τον ξεσκίσει. Στα χέρια μας κρατάμε ο ένας τη σπουδαιότητα του άλλου».Σε ένα άλλο σημείο διαβάζουμε μια σοβαρή απορία για όλον αυτόν τον γιγαντισμό των ΗΠΑ: «Έχουμε αρκετά στρατεύματα για να καταλάβουμε μια χώρα 25.000.000 ανθρώπων σε μια περιοχή του κόσμου που διάκειται εχθρικά απέναντί μας βάσει ιστορικών, θρησκευτικών και πολιτιστικών λόγων. Αυτά τα κράτη δε θα γίνονταν ακόμη πιο εχθρικά απέναντι στην Αμερική;». Κια πολλά πολλά ακόμη. Σπάνια ένα βιβλίο με έχει κάνει να σταματήσω για να σκεφτώ, χωρίς αυτό να είναι ο σκοπός του (ένα μυθιστόρημα διαβάζεις στο κάτω κάτω, όχι δοκίμιο). Πραγματικά το συνιστώ ανεπιφύλακτα γιατί κάθε σελίδα είναι και μια έκπληξη και για τη σχέση των δυο πρώην συζύγων και για την πορεία των ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου.Ένα μεγάλο μειονέκτημα είναι ότι ο μεταφραστής κλείνει όλα τα ξενόγλωσσα ονόματα (του Βίκτωρα, της Βαϊόλας κλπ.) και τις λεωφόρους τις άφησε αμετάφραστες (Τουέντι θέρντ Άβενιου, μα είναι δυνατόν, Εικοστή Τρίτη Λεωφόρος ηχεί άσχημα;).Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα.Στα ελληνικά από τον Κέδρο το 2009 (Σύζυγοι σε θέση μάχης).
This novel started out full of promise until it fizzled out halfway and became too forced until the very end.This is a story of Marshall and Joyce Harriman, two people on the brink of a nasty divorce. Each of them thought the other was killed in the 9/11 attacks and both were gravely disappointed when it turned out they're both alive.The 9/11 tragedy and its immediate aftermath became the backdrop of this tale about a marriage that started crumbling down years before; there's so much hate that had it happened in the midst of a different, less catastrophic event, or even with no terrible tragedy at all, it would have been a nasty turn of events between the two of them, regardless.I was expecting something more but was left wanting -- depth-wise, most especially. I understood the hate that developed into a big kind of, well, hate, but I wasn't treated to even a short narration of why and how. It need not be explained in detail, as some things cannot be explained, sure. However, it's not easy to buy that two people who has two children, who has satisfactory relationship with each extended family, are gainfully employed, can evolve into two people who hate each other so much. Is it supposed to be that way? Because even Marshall cannot explain why they reached that point, and said this:"If you isolate each of our betrayals and self-indulgences, the mean things we've said to each other, the errors in judgment --- on their own, they're quite heinous. Yet neither of us did anything to the other that wasn't in the context of something else."Anyway, the story went on relating the events post-9/11 to the Harrimans' divorce progress. Saddam was executed, a fictional account of bin Laden getting captured happened (this was published in 2006; on the Harrimans' front, the divorce was finalized, and each started moving on, slowly but gracefully. There are certain parts which I thought should have been fleshed out more thoroughly -- I particularly liked the instances where both Marshall and Joyce allowed themselves to let go and spiral down into emotional wreckage by doing things they wouldn't normally do, then realize just in time they weren't cut out to be it, or to do it, after all. Thing is, it was scattered in different pages and weren't tied together. They would have made the characters more worthy of sympathy because really, a marriage who ran its course, hatred flying all over the place, threats of terrorism and bio-chemical warfare, financial meltdown...what's not to feel bad about? However, as I said, it didn't happen. Instead, towards the end, it was tied together in a sloppy ribbon to create a more hopeful ending. It felt very contrived. Oh, well.
Do You like book A Disorder Peculiar To The Country (2006)?
Empezó bien. Una pareja está en proceso de divorcio y el odio mutuo es tan fuerte que se pasan toda la novela llevando a cabo pequeñas venganzas. El escenario: Nueva York durante y unos meses después del 9/11. Me reí mucho al principio y Kalfus escribe muy bien. Pero más o menos a la mitad del libro, me empecé a aburrir. A partir de entonces, seguí leyendo pero sólo por disciplina, para no dejar el libro a medias.Creo que le pasó como a muchos escritores: no supo cuándo detenerse. Pudo haber parado a la mitad y darle un final más interesante, pero en lugar de eso, siguió escribiendo y narrando situaciones históricas que ya conocemos.
—Carolina Jiménez
This book was supposed to be a dark comedy, but mostly it was depressing. I guess I am not ready for dark humor about 9-11, vicious divorces, or children in sexual situations. There was one funny moment that I can recall. The husband in the middle of a divorce walked in on his soon-to-be-ex-wife with a bomb strapped to his chest, yelled out, "God is Great", and pulled a string. When nothing happened, the wife tried to help him with it, criticizing his bomb-making skills all the while. The conversation sounded like she was trying to help him zip his jacket. It was weird.
—Bonnie McEwan
The only other fiction about 9/11 that I've read is Jonathan Safran Foer's "Extremely Loud and Incredibly Close," which is heartbreaking. And yet it is somehow easier to read than Kalfus' sardonic look at 9/11. It is uncomfortable reading an account of 9/11 that isn't meant to make us sad. It is uncomfortable reading about characters who grieve not for what they lost but for what they wish was lost. It is uncomfortable reading about unsympathetic characters when we want to read about heroes. But if you can get past that, Kalfus writes an excellent study of human nature--- especially our ability to make even the grandest tragedy about ourselves. The two main characters, Joyce and Marshall, are a couple going through a hateful divorce which consumes their lives far more than the terrorist attacks. They think about happier times and how they dissolved into such a bitter marriage and wonder: how did we come to this? In fact, every event in the book, every argument, every relationship, every missed warning about the attacks, every mistaken piece of evidence about WMD forces us to ask, how did we come to this?
—Meghan Davison
